Przypadek 1.4

Rick był z natury mężczyzną cierpliwym. Życie i praca nauczyły go, że działanie bez zastanowienia nigdy nie popłaca, a człowiek nie potrafi objąć wąską rozpiętością wyciągniętych ramion całego brzemienia świata. Jeszcze dziesięć lat temu wydawało mu się, że wszystko, co dobre, przypływa ku ludziom naturalnie, niczym morska fala, obmywająca delikatnie piaszczysty brzeg. Uwielbiał wtedy szaleństwo i ryzyko, porządny zastrzyk adrenaliny. I nadal w głębi serca to lubił, jednak życiowe doświadczenie zrobiło swoje, i teraz cenił sobie zwłaszcza spokój ducha. Często myślał o czasach, kiedy razem z Meredith stanowili parę, kiedy byli młodsi i naelektryzowani namiętnością, gdy oboje nie unikali wkraczania na nieznane szlaki. A teraz? Teraz cechowała ich powaga, oziębłość oraz dystans, oddzielające od rzeczywistości grubą ścianą lodu, odporną na wpływ promieni słonecznych.

Patrząc na Bena Whentley’a, czuł niesmak. Oto pochylał się przed spoconym, rozlazłym, wystraszonym przyszłym więźniem, przywodzącym na myśl kanałowego szczura. Detektyw miał ochotę uderzyć oprawcę prosto w czerwoną od wysokiego ciśnienia gębę, chlastać tę twarz cios za ciosem i obserwować, jak wije się w cierpieniu. Prawo było niekiedy dla Ricka największym wrogiem, bo gdyby tknął oskarżonego koniuszkiem małego palca, poniósłby konsekwencje czynu.

Sprawiedliwość miała się objawić jako przytulny kąt z wygodną pryczą, zasłaną ciepłym kocem, nowoczesnym sprzętem, trzema pełnowartościowymi posiłkami i możliwością odetchnięcia świeżym powietrzem podczas wieczornego spaceru, muśniętego impresją egzystencji doskonałej – cisza, brak stresu spowodowanego pracą, możliwość rozwoju intelektualnego i bezpieczeństwo w celi. Tymczasem ciała dwóch zamordowanych dziewczynek tkwiły pod ciężkimi płytami nagrobnymi, z których wiatr zwiewał wolno rozrzucone kwiaty, a tlący się w noc, maleńki płomyk znicza, oznaczał nie tylko pamięć, ale również nieuchronne przemijanie czasu i zabicie bólu, goryczy oraz tęsknoty. I to właśnie martwiło Ricka bardziej niż cokolwiek innego; owy brak równowagi między śmiercią ofiary a dalszym życiem mordercy, usłanym wszelkimi wygodami. Co innego, jeśliby wystawiano ich przed nienawistne oblicza ludzi, niepogodzonych, tak samo jak detektyw, z brakiem należytej kary, lecz oni pozostawali obojętni i ukryci, otrzymując jeszcze pochwały za wzorowe sprawowanie. Pozbawienie wolności… tak, jakby miało to wystarczyć i wynagrodzić rodzinom poszkodowanych piekło, przez jakie przeszli o bosych stopach.

Sala przesłuchań była mała i ciasna, wyjęta rodem z pierwszego lepszego filmu kryminalnego. Stalowy, prostokątny stół, metalowe krzesła i pojedyncze światło zawieszone w centrum pomieszczenia. W rogu kamera, a w ścianie wycięcie na czarną szybę, przez którą można było obserwować przebieg konwersacji. Rick niechętnie wyjął z kieszeni maleńki magnetofon i go włączył. Ben zerknął przelotnie na sprzęt, a później znów utkwił spojrzenie w detektywie. Trochę się rozluźnił, a rozległe rumieńce ustąpiły miejsca niezdrowej bladości. Oddychał nieregularnie, głośno przełykając. Rick z satysfakcją przeciągał milczenie, choć wiedział, że powinien się spieszyć. Kolejna osoba została uprowadzona i podejrzewano związek z Whentley’em. Podniósł z podłogi czarną, skórzaną teczkę, otworzył ją z cichym kliknięciem, po czym wyciągnął wsadzony w przezroczystą koszulkę materiał dowodowy. Podsunął wygnieciony świstek papieru pod nos Bena.

– Czytaj – rozkazał chłodno.

Oprawca rozchylił usta w wyrazie głupiego zdziwienia, ale uczynnie smagnął wzrokiem po złowieszczych słowach.

– Czytaj na głos – uściślił Rick ostrym tonem.

– Ale… po co…

– Czytaj, do diabła ciężkiego! – warknął detektyw. Niepozorna postać pedofila doprowadzała go do szału. Musiał trzymać ręce blisko siebie, aby naprawdę nie uderzyć tej ludzkiej, żałosnej szkarady. Odniósł wrażenie, że z nozdrzy już poleciały mu obłoczki pary, spowodowanej wściekłością.

– Koniec to wydarzenie, które nigdy nie nastąpi – wychrypiał niegłośno Whentley. – Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego zostałem tu ściągnięty? – zapytał, mrugając szybko powiekami.

– Czyżby? – Rick prychnął. – I te słowa nic ci nie mówią?

– Nie, kompletnie. – Ben podrapał się w czubek nosa i spuścił oczy. „Kłamie jak z nut”, pomyślał detektyw. – Zostałem aresztowany, przyznałem się do winy i nie utrudniałem kooperacji. Czego jeszcze ode mnie chcecie? – wyburczał, stukając palcami o blat. Nie był złoczyńcą doskonałym; ledwo panował nad odruchami wskazującymi podenerwowanie. Mowę ciała Rick musiał opanować do perfekcji jeszcze przed dekadą, miał w sobie też coś z psychoanalityka. Nieznaczny, kpiący uśmiech wypłynął na jego usta, unosząc delikatnie kąciki.

– Czego chcecie? – powtórzył sfrustrowany, ale mniej pewny więzień. Jasnoniebieskie, lodowate tęczówki, zamknięte w dwóch świńskich oczkach, to się unosiły, to opadały, to biegły na boki… Konfrontacja z nim nie należała do najtrudniejszych, lecz detektywa ściskał w żołądku gniew, tkwiąc tam niczym uciążliwa, ołowiana kula. Odchrząknął i rzekł:

– Reszty prawdy, którą utaiłeś przed nami. Została porwana kolejna dziewczynka i mamy prawo podejrzewać, że choć fizycznie niemożliwe jest, abyś to uczynił ty, uprowadzenie ma z tobą związek. Tę karteczkę – uniósł dowód – znaleziono w miejscu wydarzenia.

Twarz Whentley’a stężała. Pokiwał powoli głową.

– Aha – odparł krótko. – Nie mam z tym nic wspólnego. Tacy jak ja nie potrzebują towarzystwa, nie muszą dzielić się zdobyczami, panie Kinney – powiedział twardo, kładąc nacisk na każdy wypowiedziany przezeń wyraz. Wydawał się być przekonany o wartości i prawdziwości tego, co wylało się z jego ust. Nie wahał się przed spojrzeniem w twarz Ricka. Morderca posiadał wyjątkowo zmienny charakter. Pełen pokory i strachu, nieobliczalnie szybko potrafił postawić mur śmiałości oraz zła.

Jednak detektyw nie dał się zwieść na manowce. W myślach przytaczał rozmaite obrazy, związane z odległymi, nierozwiązanymi lub zakończonymi sprawami z dziećmi w rolach głównych. Wspomnienia krążyły mu w umyśle jak gwiazdy zamierzchłej galaktyki, przywołując obrazy dziesiątek rozmazanych oblicz sprawców i rozpraw za zbiorowe gwałty. Istnieli tam jacyś mężczyźni, rozpowszechniający innym sympatykom dziecięcą pornografię, niechętne zeznania małoletnich ofiar, wypełnione oślepiającymi blaskami fleszy aparatów i kilkoma parami nachalnych rąk, przepływającymi przez gładką skórę na podobieństwo prądu. Ben nie zhańbił żadnej z dziewczynek, ale z jakiegoś powodu je porywał.

Ben łgał. Splótł dłonie i drapał palce przydługimi paznokciami aż do czerwoności. Na nadgarstkach błyskały srebrne, ciasno zapięte kajdanki. Rick spojrzał na te ręce, które wyrządziły wiele krzywdy i pomyślał, że najchętniej przyniósłby siekierę i odrąbał je bezlitośnie. Wyobrażał sobie tryskającą z kikutów krew i przerażoną minę pobladłego z szoku skazańca. Natrętne wizje prędko opuściły detektywa, gdy wyciągał z kieszeni marynarki komórkę. Zaraz po włączeniu urządzenia dostrzegł pięć połączeń nieodebranych od Meredith, lecz szybko wyszedł z rejestru. Musiał udać twardziela i przedstawić jedyną broń, jaką dysponował, a która mogła zmusić Bena do hipotetycznego przyznania się. Owy materiał, zaledwie dziesięć sekund stłumionego szeptu, otrzymał tuż po przyjściu do aresztu i był za niego dozgonnie wdzięczny. Gdyby nie krótka ścieżka dźwiękowa, nie posiadałby niemal żadnych podstaw do dalszych oskarżeń wobec Whentley’a.

Czarne tęczówki detektywa spoczęły na mordercy. Lekkim ruchem palca nacisnął odpowiedni przycisk.

– Twoja tajemnica jest bezpieczna… jest bezpieczna… twoja tajemnica jest bezpieczna…

– Czyja tajemnica, Benie Whentley’u? – zapytał cicho Rick, przepełniony satysfakcją na widok zdezorientowanego mężczyzny. Mrugnął kilkakrotnie w sposób charakterystyczny dla zdenerwowanego człowieka; detektyw niemal słyszał przyśpieszone bicie jego serca.  

– Żądam towarzystwa adwokata – wybełkotał Ben. – Nie muszę mówić nic. Nic! – ryknął. – To nieuczciwe…

– Już się z nim skontaktowałem i wiesz, co wyznał mi w sekrecie? – Rick zmrużył powieki. – Wcale mu nie zależy na twojej obronie, bo sam ma małe dzieci, a ty jesteś zwykłym sukinsynem. Jeśli nie rozplączesz jęzora, powiem ci, co cię czeka… – pochylił się nad złoczyńcą – trafisz do cholernie ciężkich warunków, gdzie o każdym oddechu decyduje setka znacznie gorszych typów niż ty. Podejrzewam, że nie lubią dręczycieli kilkuletnich dziewczynek, bynajmniej nie wszyscy. To będzie zaledwie igła w stogu siana, kiedy po pierwszym dniu stracisz w jakimś zaułku jaja.

Whentley zadrżał.

– Zacznij współpracować, a wspólnie ustalimy warunki, na których skorzystasz, choć wcale mi się nie uśmiecha – odparł detektyw.

– Warunki? – Ben wyprostował plecy i odchylił do tyłu głowę, wyraźnie zdystansowany.

– Powiedzmy, że w podziękowaniu za pomoc w ujęciu kolejnego krzywdziciela otrzymasz może… prywatny wybieg i dodatkową ochronę. Nic więcej nie zagwarantuję, ale przynajmniej nie stracisz klejnotów – wytłumaczył Rick ze złośliwym uśmiechem. – A więc słucham. – Odsunął z szuraniem krzesło i usiadł, spoglądając wyczekująco na mordercę.

Mężczyzna znów przypominał mu olbrzymiego szczura w spoconej, pomarańczowej koszulce z krótkim rękawem. Bladł i czerwieniał na przemian, i zagryzał sine wargi, jakby przeżywał wewnętrzny dramat oraz dylemat. Tymczasem życie dwunastoletniej Jacqueline, cenne ziarenka czasu, przepływało przez cienką szyjkę klepsydry… „Migiem, migiem” myślał Rick. Drobinki potu perliły się na czole detektywa.

– Ja nie… nie wiem… nie potrafię. – Whentley schował twarz w dłoniach.

– Dobrze. Straciłeś szansę na lepszy więzienny byt. – Rick wstał, chwycił teczkę i ruszył do drzwi.

– Nie! Proszę zaczekać! – zawołał rozpaczliwie Ben, chwytając się brzytwy niczym ostatniej deski ratunku. – Powiem. On jest nieuchwytny…

Detektyw zamknął oczy i skinął. Więc jednak miał rację, łącząc sprawy dziewczynek ze sprawą panny Morgan, sieroty z domu dziecka.

– Lepiej się śpiesz, bo nie chciałbyś, aby porwana zginęła – mruknął, patrząc w niebieskie oczy sprawcy, boleśnie przypominające o brutalnej śmierci małych Ruth i Danielle. Drobne, punktowe wręcz źrenice przeszywały detektywa na wylot. I znów ta dziwaczna zmiana: w jednej sekundzie Ben wydawał się przerażony, a w następnej obserwował Ricka w taki sposób, jakby zerkał na nic niewartą kukłę. Badania psychologiczne potwierdzały, że Whentley był nie do końca zdrowy na umyśle, ale w rzeczy samej wykluczała prawdopodobieństwo występowania rozdwojenia jaźni. Wszystko, co robił… robił świadomie.

– Rzadko morduje – wychrypiał szeptem.

– Co? Głośniej – ponaglał Rick niecierpliwie. Bóg jeden wiedział, jak wielką miał ochotę na uduszenie przestępcy gołymi rękoma. O ile Bóg istniał i łagodnie potrafił znieść myśl o strasznych wydarzeniach, napływających z wykreowanego przez siebie świata.

– To typowy gwałciciel, po wszystkim porzuca panienki pobite i zmaltretowane. Mniejszym wykonuje zdjęcia… – Ben poruszał nerwowo gałkami – …no i udostępnia je innym pedofilom. To profesjonalista. Używa nie tylko siły, ale także medykamentów z najwyższej półki. Być może jest lekarzem albo kimś takim. Nic więcej nie wiem.

Detektyw prychnął głośno.

– Opowiedz mi o waszej znajomości. A co z kryjówką? Jakieś poszlaki?

Ben popadł w głębokie zamyślenie, co spłynęło po Ricku falą gorącego gniewu. Próbował utrzymywać wzrok na podłym obliczu mordercy, jednak nie mógł się powstrzymać od zerkania na wyświetlacz telefonu. O czym chciała rozmawiać Meredith?

– Tracimy cenny czas – syknął detektyw, gotów w każdej chwili wybiegnąć z sali przesłuchań i rozpocząć akcję w celu ujęcia kolejnego oprawcy.

– Spłonę przez to w piekle… – Ben wyglądał na zlęknionego faktem, że od zdradzenia człowieka, który prawdopodobnie nakierował go na złą drogę, jest przedzielony zaledwie kilkoma sekundami.

– I tak spłoniesz – zauważył chłodno Rick. Ciemne oczy detektywa zdawały się być niemal czarne, wykute z lodu. – Od bardzo dawna miałeś tendencję do zrobienia czegoś podłego, sam opowiadałeś o rzeczach, które na to wpłynęły. Jednak coś ostatecznie pchnęło cię do porwania córki szefa w lutym bieżącego roku. Chęć okupu, czy może raczej umowa, jaką zawarłeś z naszym obiektem numer dwa? Za przyprowadzenie dziewczynki miałeś dostać przyzwoite pieniądze, prawda? Dlaczego akurat Danielle Mewes?

Tymi przypuszczeniami trafił w dziesiątkę. Widział to w poszarzałej twarzy Whentley’a, który złożył odbiegające od prawdy zeznania, chroniąc tym samym swego „mentora”. O ironio, pomyślał Rick, jak dziwnie to brzmi. Ben wzruszył ramionami, garbiąc się.

– Podobała mu się. Wystąpiła w kilku programach śniadaniowych z innymi przedszkolakami. Ale ona jedna wyróżniała się… – Białka oprawcy błysnęły złowieszczo, a Rick stłamsił mdłości. – Śliczna jak aniołek, skromna i małomówna. Stała się jego natrętnym marzeniem.

– Więc dlaczego trafiła do ciebie? – zapytał eufemistycznie detektyw, próbując wziąć Bena pod włos, aby wyznał jak najwięcej. W pamięci zanotował, by zwrócić później uwagę na słowo „program”. Wysłanie córki do telewizji mogłoby być typowe dla ambicji pana Mewesa, właściciela wielkiej firmy, gardzącego marnym zwitkiem kilkunastu dolarów.

– Chciałem ją tylko dostarczyć… – Whentley wzdrygnął się. – Pozwolić mu na kilka fotografii i odstawić z powrotem. – Zaczął się trząść. – Poznałem go w miejscu, o jakim się nie mówi. Próbowałem o czymś zapomnieć, a on podszedł… Było ciemno, zawsze było ciemno…!

– Kolejne dziewczynki też miały być dla niego? – wyszeptał przez ściśnięte gardło Rick. Nowe zeznania sprawcy całkowicie zmieniały postać rzeczy. Ben skinął głową i zaczął łkać.

– To było piękne! To miało istnieć tylko dla nas… nasz sekret – wydukał.

Retrospekcja

Obskurny bar na przedmieściach Chicago okrywał półmrokiem różnych ludzi, potrzebujących odrobiny wytchnienia od spraw wymagających powagi lub skupienia. Wśród gości wcale nie dominowali zmęczeni egzystencją narkomani albo specyficznego charakteru persony z zadatkami na kryminalistów. Lokal miał stosunkowo dobrą renomę, bo od lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku nikogo tam nie zamordowano. Ben Whentley muskał opuszkiem palca wskazującego względnie czyste szkło kieliszka. Pustego kieliszka. Alkohol zmącił mężczyźnie wzrok i rodził szereg iluzji. Głośna muzyka przepływała gdzieś poza nim, czuł się sam. Czuł się jak nic niewarty śmieć lub nabrany na łopatkę psi kał. Kiwnął lekko, gdy wytatuowany barman trącił go w ramię, pokazując butelkę wódki. Łapczywie wypił gorzki, palący płyn, rozlewając na blacie baru kilka perlistych kropel.

– A zagryzka? – gdzieś obok rozległ się przepełniony łagodnością, męski głos.

Ben zignorował palenie w gardle, kątem oka zauważając przysuwający się ku niemu talerzyk z pokrojonymi na ćwiartki ogórkami.

– Na Wschodzie to konieczność – zauważył tajemniczy jegomość. – Wszędzie w zasadzie…

– Dziękuję – wychrypiał Whentley, zaskoczony życzliwością obcej osoby. Nie patrzył w bok. Wyobrażał sobie, że oto siedział w pobliżu prawdziwy anioł, który zniknie, kiedy tylko ten ośmieli się dotknąć wzrokiem boskiego majestatu. Kiszony ogórek był kwaśny i posiadał wspaniały smak. Miękki miąższ przyjemnie syczał w ustach. – Pyszne.

– Pracujesz dla Toma Mewesa? – W jednej sekundzie odczuł, jak nieznajomy przybliża się. Ton jednak nie stracił na subtelnym brzmieniu. – Widziałem cię dwa tygodnie temu w dzienniku na wspólnej fotografii z tym panem.

Ben zgubił przez wlane w organizm procenty zdolność do racjonalnego myślenia. Zapałał sympatią do tego dziwnie zainteresowanego jego zatrudnieniem faceta.

– Od piętnastu lat. Ale jestem szarakiem i pozostanę nim do emerytury. Tyle dla niego zrobiłem – pokręcił ze smutkiem głową. – Dzisiaj wręczył awans dwóm pracownikom. Nie mi.

Procenty rozwiązały mu także język. I tak nie miał nikogo innego w swoim parszywym życiu.

– Zapewne potrzebujesz wielu pieniędzy na wymarzony wyjazd do drogiego sanatorium, gdzie mógłbyś leczyć serce, prawda?

Ben zastygł w bezruchu. Poczuł na ramieniu uścisk.

– Mam dla ciebie ofertę nie do odrzucenia. Musisz tylko coś przynieść pod wskazany adres…

*

Dzień zgasł szybko. W ciągu podróży Ben zdążył polubić Danielle, a z każdą mijającą sekundą rosło w nim przekonanie, że nie pozwoli, aby dziecku stała się jakakolwiek krzywda. Podał jej narkotyk od zleceniodawcy, ponoć lekki, ale na tyle mocny, by nie zapamiętała żadnych twarzy. Źrenice kilkulatki były ogromne i nieruchome, co wprawiało Bena w strach. Uprowadzając Danielle, kierował się gniewem wobec Toma, lecz zaczynał się wahać. Co on najlepszego zrobił?! Porwał małą i wkrótce miał pozwolić, aby ją rozebrano i postawiono przed obiektywem. Pocieszał dziewczynkę, prosił, żeby była cicho. Skutecznie.

Nie podobało mu się miejsce, do którego sprowadził córeczkę szefa. Nim wepchnął Danielle do małej komórki, przycupnął przy niej i chwycił za delikatne barki.

– Aniołku, wkrótce z powrotem będziesz bezpieczna – szepnął, sapiąc z nerwów w jaśniutką twarz blondyneczki. Zauważył rozwiązaną sznurówkę od prawego, zimowego trzewika, lecz dłonie drżały mu zbyt mocno, by mógł to poprawić. Otworzył drzwi. Moment później Danielle zniknęła w mroku.

*

Reflektory czarnego jeepa zgasły. Whentley’em miotał strach przemieszany z ekscytacją. Żarówka u sufitu niepokojąco migała. Do pomieszczenia weszła zakapturzona, wysoka postać, trzymająca w ręku nowoczesny aparat. Uwadze Bena nie uszły ciemne, skórzane rękawice jegomościa. Przed sobą nowo przybyły postawił szmacianą torbę.

– Przyprowadź dziewczynkę, a dostaniesz pieniądze – powiedział subtelnie. Poczerwieniały ze wstydu pracownik Mewesa przełknął głośno.

– Idę. – Na miękkich nogach zatoczył się w kierunku schowka, gdzie przebywała Danielle. Miał ją nakarmić i dać coś do picia… zapomniał.

– Wyjdź, kwiatuszku – zawołał niegłośno, otworzywszy komórkę. Jednak nie stało się nic. Ben posłał przybyszowi przepraszający, nieco błazeński uśmiech i wyjął z kieszeni latarkę. Kiedy strumień białego światła padł na kamienną podłogę, Whentley najpierw ujrzał nóżki Danielle, a potem kałużę gęstej krwi. Czy to sen? pomyślał i krzyknął.

*

– Nie należy płakać. – Bestia głaskała Whentley’a po przerzedzonych, nijakiego koloru włosach, niczym dziecko spragnione czułości. – Umarła w sposób godny sztuki. Musisz dostrzec w tym piękno… przydała się nawet martwa. Zobacz te zdjęcia.

Ben oderwał zapłakane oczy od Danielle, by wzrokiem śledzić fotografie, przewijane przez tajemniczego mężczyznę. Ten wcześniej zaaplikował mu znienacka jakiś zastrzyk, ponieważ panikował i o mały włos nie wezwał służb ratunkowych. Makabryczne obrazy ujawniały drastyczność, jaka zawisła nad ukochaną córką Mewesa w chwili śmierci. Były zbyt tragiczne, aby potrafił opisać je odpowiednimi słowami. Widok rozlanego białka wywołał u Bena nudności. Danielle miała wrócić do domu żywa.

– Może tak i lepiej… lepiej, by ginęły. Zrekompensujesz tego aniołka kolejną ślicznotką. Ja oddam się pasji a ty załatwisz resztę. Nie uciekniesz, Benie. Zostaliśmy połączeni silną nicią zrozumienia. To nie koniec twojej przygody. Koniec to wydarzenie, które nigdy nie nastąpi. Pozwól mi przelać w swoją duszę nauki, które posiadam. Pamiętaj, że Bóg wybacza… Zacznijmy od…

Koniec retrospekcji

Do pokoju przesłuchań weszła zgrabna blondynka w kitlu.

– Panie Kinney, wystarczy – oznajmiła. Ben Whentley dostał ataku paniki i spadłszy z krzesła, usunął się w sam kąt, zwijając w kłębek.

Rick zmierzył zimnym spojrzeniem poważną twarz lekarza psychiatry. Doktor January Farrow, jak głosiła przypięta do jej piersi plakietka, zmrużyła powieki, poganiając detektywa nieustępliwą miną.

– Właśnie miałem wychodzić. Mam już wszystko, czego potrzebowałem…

Rick zostawił oprawcę wykwalifikowanym strażnikom. Dzięki wyznaniom mordercy otrzymał nowe tropy, mnóstwo świeżych informacji oraz kilka poszlak. Gdy opuścił areszt i wsiadł do auta, od razu wykonał telefon do Charlesa.

– Nagrałem całą rozmowę – wyrzucił na jednym wydechu. – Whentley nie działał sam. Puścił całą parę, przyciśnięty do muru. Ma słabą psychikę. Przyjadę do prokuratury, a potem jadę do Toma Mewesa w pilnej sprawie…

– Kinney. – Prokurator przerwał detektywowi wywód. – Jest tutaj Meredith i myślę, że również ma coś ciekawego do powiedzenia.

C.D.N.

_ _ _

Dałam odpocząć Meredith. Kolejny odcinek będzie ostatnim z tego przypadku i na pewno Was zaskoczy. Przepraszam za jakiekolwiek zaległości w komentowaniu, nadrobię je wkrótce.