Przypadek 0

Mama

Pamiętam dokładnie jeden sen z okresu dzieciństwa. Koszmar ten do dzisiaj daje o sobie znać. Już nie gnębi i nie zatruwa, ale nadal powoduje nieznośny ból w klatce piersiowej. Przez lata próbowałam wypchnąć z pamięci szereg tajemniczych obrazów, które jakiś czas później przeszły do rzeczywistości, przemieniając się w stratę dotkliwą oraz realną…

Miałam wtedy około sześciu lat i byłam jeszcze normalną dziewczynką. Nie rozstawałam się z ulubioną lalą o imieniu Diana, nosiłam dżinsowe ogrodniczki i wraz z koleżankami z podwórka prowadziłam lemoniadowy stragan, każde zarobione dolary przeznaczając na słodycze.

Moim prawdziwym słońcem była mama.

Gdy myślę o niej teraz, jako niespełna trzydziestoletnia kobieta z bagażem doświadczeń, widzę wysoką, szczupłą postać, posiadającą nieobecny wzrok, wąskie ramiona i niezdrowo bladą cerę. Cała reszta, a mieści się w niej kształt ust, wydatność kości policzkowych czy długość rzęs, jest kompletnie rozmazana. Muszę spojrzeć na odpowiednie zdjęcie matki, żeby przywołać niektóre szczegóły, na przykład kolor tęczówek albo dokładną fakturę włosów. I dopiero wtedy zauważam kolejne detale, mniej znaczące, takie jak delikatnie zadartą końcówkę nosa lub niesymetrycznie wyregulowane brwi. Po odłożeniu fotografii świeżo zdobyty obraz znów ulega rozmyciu.

Nie ulega jednak wątpliwości fakt, że przed dwudziestoma kilkoma laty kochałam ją. I nadal kocham, choć zupełnie innym rodzajem miłości. Zawsze pozwalała mi na skrycie się w swoich troskliwych objęciach, smażyła przepyszne naleśniki i sprawiała, że czułam się prawdziwie ważna. Te pojedyncze elementy, tworzące krótkie animacje wyblakłych wspomnień, niejako niosą nadzieję i tęsknotę. Jedyny błąd, jaki popełniłam w tym wszystkim, było przewidzenie śmierci mamy.

Właśnie z tym wiąże się sen, który darzę szczerą nienawiścią. Z pewnością złe emocje tylko jątrzą rany, lecz pewnych wrażeń nie da się wymazać z pamięci do końca życia.

Koszmar przepełniał mrok i gęsta atmosfera. Cząsteczki rozgrzanego powietrza przylegały do mojego ciała; przez pewien moment doznawałam duszności. Nic jednak nie wskazywało na nadchodzącą wizję, jakiej miałam już wkrótce doświadczyć. Znajdowałam się w ciemnym, osnutym zmierzchem lesie. Późnowieczorne niebo przeszło już w głęboką, atramentową barwę. Stałam u wejścia na okrągłą polankę. Wysoką trawą kołysały powiewy ciepłego wiatru. Mama trzymała mnie za rękę i razem podziwiałyśmy ozdabiające firmament gwiazdy. Srebrne punkciki stanowiły najpiękniejszą dekorację strefy niebieskiej i marzyłam o schwytaniu jednego z nich, mimo że znajdowały się tysiące kilometrów wyżej…

Nagle któraś z gwiazd zaczęła stawać się coraz większa, jak gdyby na moje życzenie zechciała dotknąć ziemi. Spojrzałam nieśmiało na stojącą obok mamę, ale nie dojrzałam jej twarzy w panujących wokół ciemnościach. Tymczasem jasna kropeczka urosła do rozmiarów sporej i jaskrawej, pulsującej plamy. Zaczęłam się niepokoić i zasłaniać oczy, bowiem światło wydzielane przez nieznany obiekt było nieznośnie rażące. Wkrótce tajemnicza jasność ogarnęła całą łąkę. Rozchyliłam powieki i ujrzałam coś w rodzaju płaskiego statku kosmicznego. Wisiał nad polem, wolno wirując wokół własnej osi. Wkrótce potem rozległ się przeciągły, niski dźwięk, który wywołał drżenie ziemi. Ze środka dziwnego obiektu padła smuga oślepiającego blasku.

Mama puściła moją dłoń i zaczęła iść w stronę jasności. Ja zostałam w cieniu, sparaliżowana strachem.

– Idę już, córeczko – powiedziała cicho, nie oglądając się. Wyciągnęła ręce przed siebie, jakby pragnęła objąć tę przerażającą, wszechogarniającą świetlistość. Ponownie przesłoniłam oczy, spoglądając przez luki między palcami na unoszącą się w kierunku pojazdu pozaziemskiego mamę. Kiedy znalazła się tuż przy otworze, zauważyłam chude, zielone szpony, wciągające kobietę na pokład.

I później statek odleciał. Zostałam sama wśród mroków wczesnej nocy, patrząc na olbrzymią gwiazdę, stopniowo ulegającą pomniejszeniu. Kosmici porwali najważniejszą osobę małej, rudowłosej dziewczynki…

Nie pamiętam chwil tuż po przebudzeniu. Musiałam krzyczeć lub płakać, ponieważ rodzice przybiegli do mojego pokoiku. Później zasypiałam, leżąc na matczynych kolanach.

Czym była wtedy śmierć? Czymś niepojętym. Zbyt dużym, jak na rozumowanie kilkuletniego człowieka. Być może pojmowałam, że to koniec, że kiedy ktoś dokona żywota, nie można go zobaczyć ponownie żywym. Nic poza tym. Tak czy owak, nosiłam w sobie silne przeczucie o niechybnym odejściu mamy.

A ona przytulała mnie, niezmiernie spokojna i pocieszna, zupełnie nieświadoma, że za tydzień straci życie. Było to dnia piętnastego sierpnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku. Nie powiedziałam najbliższym o szczegółach proroczego snu. Dopiero kilka lat później zrozumiałam, iż odlecenie wraz z obcymi przybyszami stanowiło pożegnanie duszy.

Ponoć nie cierpiała podczas umierania, bo całość tragicznego wydarzenia trwała kilka ulotnych sekund. Z pewnością nie zdołała się nawet zastanowić, co dzieje się wokół. Została wplątana w kolizję dwóch osobowych aut i potrącona przez jedno z nich. Zginęła na miejscu, uderzając głową o ulicę…

Niestety my cierpieliśmy. Nieustannie zadawaliśmy Bogu pytanie, dlaczego ktoś, kto pewnego razu wyjdzie z domu, może już nigdy do niego nie powrócić. Dziś już wiem.

Nazywam się Meredith Dawn, mam dwadzieścia dziewięć lat i pracuję w zawodzie bibliotekarki. Jestem także medium – osobą, która kontaktuje się ze zmarłymi między innymi dzięki wizjom oraz snom. Jestem magnesem, przyciągającym samotne, pogrążone w ciemnościach dusze. Ludzie odchodzą, zostawiając mnóstwo nierozwiązanych spraw. Pomagam im odnaleźć przejście na drugą, lepszą stronę. Widuję ich dziesiątki, lecz nie każdemu potrafię pomóc, zresztą nie każdy oczekuje pomocy. Istnieją również złe duchy, pragnące czynić chaos.

Mój dar ujawniał się powoli, lecz wszystko zaczęło się od tamtego snu. Z początku uważałam za przekleństwo umiejętność komunikacji z nieżyjącymi. Nikt nie chciał mi uwierzyć, więc uparcie milczałam. Aż do momentu, kiedy ponownie zobaczyłam mamę. To ona ostatecznie namówiła mnie, abym nie bała się nieść pomocy duszom pozostałym na ziemi.

Niestety praca ta wiąże się z wieloma wyzwaniami, ma dobre i gorsze strony. Wyjaśnię każdy aspekt bycia medium. Opowiem o najciekawszych i o najbardziej przerażających przypadkach, z jakimi się zetknęłam. Opowiem także o wcześniejszych latach i o świadomości, o przeznaczeniu, o zrządzeniach losu…

Chcę, abyście przeczytali moją historię, ale pamiętajcie: wchodząc w mój świat nie ma już odwrotu. Zastanówcie się dobrze, zanim podejmiecie decyzję.

Kobieta oderwała dłonie od klawiatury i przebiegła wzrokiem po świeżo napisanym tekście, rozmasowując przy tym nadgarstki. To, co stworzyła w przeciągu kilkunastu minut, wydało jej się nagle straszne i niewiarygodne. Zupełnie jakby nie czytała o własnych przeżyciach. Niebieskawa poświata ekranu dodawała Meredith powagi oraz zmarszczek, w których czaiło się przygnębienie, a które znikały w świetle dnia. Cicho wzdychając, zapisała dokument na dysku i wysłała go na pocztę przyjaciółki – Savannah. To ona namówiła ją na stworzenie niesamowitej biografii, więc miała prawo przeczytać początek.

Nie minęły dwie minuty, a w pokoju Meredith rozbrzmiał donośny dźwięk dzwonka, zagłuszając spokojny szum komputera. Ujęła drżącą dłonią komórkę, wciskając czarny przycisk z ikonką zielonej słuchawki.

– Halo?

– Hej, to ja. – W głośniku rozległ się śmiech Sav. – Siedziałam jak na szpilkach, czekając na twoje wypociny. Właśnie zauważyłam maila.

– Trochę się boję – odpowiedziała niepewnie kobieta z burzą miedzianych loków. – Ciężko mi o tym pisać, wiesz? W dodatku chyba przesadziłam z dobitną końcówką, a samo wspomnienie mamy wydaje się… krótkie? Nieczułe?

– Mer, przestań jęczeć! Obiecuję, że solidnie przyłożymy się do wszelkich poprawek. To ma być twoja terapia, pamiętaj. Słuchaj… Henry! Ucisz psa, do jasnej cholery! Przepraszam cię, ale słyszysz, co się tu dzieje. Muszę kończyć. Dzięki za ten tekst. Buziaki, pa!

– Pa – wymruczała Meredith. Nie musiała się rozłączać. Trzask słuchawki po drugiej stronie mówił sam za siebie.

Otarła czoło i opadła na łóżko. Była przede wszystkim zmęczona i wyzuta z sił witalnych. Savannah, mieszkająca na drugim końcu Stanów Zjednoczonych, nie mogła widzieć poszarzałej twarzy koleżanki, panującego w jej domu nieładu oraz sterty pustych opakowań po lekach uspakajających.

Meredith znów była sama, otoczona dziesiątkami duchów, które żądały ingerencji medium w ich niezakończone epizody. Zamknęła oczy i zatkała uszy pięściami, by choć przez moment nie musieć słuchać żałosnych szeptów… Ostatnio przychodziły w coraz liczniejszych grupach. Czasem się pokazywały, czasem wyczekiwały na dogodną chwilę, aby ujawnić twarz. Mimo to, Meredith doskonale zdawała sobie sprawę o obecności ogarniętych lękiem dusz.

Przyłożyła głowę do poduszki i prędko zasnęła. Śniła tylko o matce. Znów kazała córce rzucić tabletki i wziąć się w garść.

Jesteś im potrzebna. Zawsze będziesz…

Chicago, 15 kwietnia 2010

_ _ _

W taki oto sposób ruszam z opowiadaniem. Mam nadzieję, że prolog przypadnie wam do gustu, choć na razie Meredith wyszła na rozchwianą emocjonalnie. Uprzedzam, że to nie przez duchy, ale wszystko wyjaśnię w kolejnych postach. Pierwszy rozdział już się "pisze". Pozdrawiam czytelników i czekam na opinie! 
 PS Nie będę powiadamiać o nowościach. Zapraszam do "obserwowania" :)